Dit keer met Bart Honingh
Eigenaar van Bart Photography
Ondernemer & Free-lance fotograaf voor o.a.
magazines als Santé, Flair & Vriendin
Mijn naam is Bart Honingh en ik ben 32 jaar oud. Ik woon samen met mijn vriendin Linda Huiberts (visagist/stylist) en onze drie jongens Dean (6 jaar), Levi (5 jaar) en Senna (1,5 jaar) in Monnickendam. Ik zeg onze, zo voelt dat ook ondanks dat we een samengesteld gezin zijn.
Verder ben ik werkzaam als fotograaf voor diverse tijdschriften en opdrachtgevers. In bijna 99% van de opdrachten werk ik samen met Linda, we regelen dan de gehele productie van visagie, styling, locatie, modellen, catering tot aan de foto’s.
Wat was voor jou persoonlijk het punt geweest dat je besloot om voor jezelf te gaan ondernemen?
Ik heb voordat ik fotograaf werd 9 jaar in de ICT als test consultant gewerkt. Dat was leuk en soms ook uitdagend maar niet de uitdaging waar ik naar op zoek was. Na een tijd ik er ook wel echt klaar mee. Elke dag hetzelfde verhaaltje, dezelfde rit naar kantoor, dezelfde mensen. Ik zat daar gewoon niet op mijn plek.
Doordat Lin en ik bij elkaar kwamen werd de wereld van de fotografie steeds aantrekkelijker voor me. Linda was zelf al zo’n 8 jaar werkzaam in dat wereldje. Uiteindelijk ben ik minder gaan werken en een fotografie opleiding gaan volgen om meer kennis op te doen.
De opleiding was echter niet wat ik er van gehoopt had en ik heb toen de knoop doorgehakt om daarmee te stoppen. Dit bleek de juiste keuze want de tijd die hierdoor vrij kwam zijn we aan mijn portfolio gaan werken. Uiteindelijk was dit het startpunt van mijn carrière.
Het grappige is dat ik inderdaad een bepaalde stijl van fotograferen heb, met een bepaald lichtje. Dit krijg ik vaak te horen en wordt daarvoor ook speciaal geboekt.
Ik fotografeer met name met daglicht en gebruik liever geen flits of kunst licht. Dit is denk ik ook mijn sterke punt. Veel ‘oudere’ fotografen hebben altijd gewerkt met flitslicht en dat verdwijnt langzaam aan, vooral in de lifestyle bladen.
Alleen als ik echt geen andere keus heb zal ik in-flitsen, maar in de meeste andere gevallen waarbij ik een extra lichtje nodig heb gebruik ik een reflectie scherm. Dit vult vaak al genoeg licht in om het beeld mooi te krijgen.
Daarnaast is Photoshop ook echt een onderdeel van het fotograferen geworden. Niet alles hoeft direct perfect te zijn op de foto, veel dingen kun je later nog aanpassen in Photoshop. Ik maak daar geen geheim van want iedere fotograaf gebruikt dat tenslotte. Een mooie uitspraak door een andere fotograaf die mij is bijgebleven:
“Iedereen kan fotograferen maar 80% van een goede foto zijn sociale skills”
Hier ben ik het volledig mee eens. Het sociale aspect is misschien wel belangrijker dan het kunnen fotograferen. Iemand mooi op de foto zetten begint met diegene een rustig gevoel te geven. Dan kom je al snel bij het mooie rustige relaxte beeld wat ik voor ogen heb.
Qua inspiratie heb ik een aantal voorbeelden in de fotografiewereld, maar platforms als Pinterest of Instagram helpen natuurlijk ook altijd goed mee om inspiratie op te doen.
Sinds het verspreiden van fotos big business is geworden: Hoe behoudt je jouw eigen “handtekening” of stijl?
Natuurlijk kun je het nooit voorkomen dat jouw beeld soms ergens opduikt. Het grappige is dat me dit nu 2x overkomen is met BN-ers. Opeens staat jouw beeld dan ergens zonder dat je daarvan af wist en wellicht nog erger: zonder naamsvermelding.
Wat je hier aan kunt doen? Helaas weinig.
Een email sturen naar alle betrokken partijen maar dan wijzen ze vaak naar de ander en is het net een verstop partijtje. Misschien dom maar ik ga nog altijd uit van de goedheid van de mens. Ik zet daarom geen handtekening of watermerk door mijn beeld heen. Dat vind ik zonde van mijn foto’s en dat weegt in mijn ogen zwaarder.
Vooral de visuele platforms zoals instagram zitten momenteel in de lift, hoe kijk jij zelf tegen dit soort ontwikkelingen aan?
Ik vind instagram geweldig!
Als je ziet wat mensen van over de hele wereld plaatsen kan mij dat soms heel blij maken. Het heeft overigens wel een tijd geduurd voordat ik zelf met instragram begon maar sinds een half jaar ben ik helemaal om.
Aangezien ik het nog niet zo lang gebruik moet ik er nog wel een beetje mijn eigen weg in vinden. Moet ik instagram gebruiken voor privé foto’s of juist voor zakelijke foto’s? Momenteel vind ik vooral privé foto’s leuk om er op te zetten.
Op mijn facebook pagina maak ik al een mix van privé en zakelijk. Het persoonlijke spreekt mij namelijk aan, om ook de mens achter de fotograaf te kunnen laten zien: gewoon een papa van een gezinnetje.
Ik merk zelf een duidelijk verschil op tussen bestaande klanten en niet bestaande klanten.
Bij bestaande klanten is absoluut nummer één dat je mooi werk blijft maken en scherp bent. Zolang je mooi werk blijft afleveren zullen de meeste je terug blijven vragen.
Nummer twee is service & contact onderhouden. Snel de foto’s leveren of nog even vragen naar de persoonlijke dingen die speelden vorige keer. Attent en scherp zijn daarin. In mijn business en veel andere business draait het tenslotte om de gun factor. Ze moeten je de opdracht gunnen, zeker wanneer er zoveel fotografen in dezelfde vijver vissen.
Voor nieuwe klanten is het echter een ander verhaal. Bij nieuwe klanten merk ik dat een goede website belangrijk is. Dat is uiteindelijk als fotograaf toch je visite kaartje. Daar kunnen ze zien of wat je maakt ze aanspreekt.
Daarnaast komen veel nieuwe klanten bij ons via mond-tot-mond reclame en het feit dat we op locatie aan het werk zijn. Men ziet je dan bezig, spieken even op de beelden en willen dat vervolgens ook.
Tevens zijn steeds meer bedrijven op zoek naar mooie professionele foto’s voor hun website. Bij ons is het dan een kwestie van één telefoontje en het hele pakket wordt geregeld.
Dat is natuurlijk iets wat voor iedereen fijn werkt.
Hoe zorg je ervoor dat je werk overeen komt met de verwachtingen van de opdrachtgever?
De meeste opdrachtgevers werken met een moodboard én een briefing vooraf waarin ze al hun voorkeuren aangeven. Kortom wat voor soort locatie ze willen, wat voor soort kleuren, liggend of staand beeld, close of veraf, enzovoorts. Dit werkt altijd heel fijn.
Bij andere opdrachtgevers hebben we dit niet en dan bespreken we het vaak kort van te voren. Dit is altijd een wisselwerking. Voor onze vaste bladen krijgen we vaak alleen nog de naam en tijdstip door en blijft de briefing achterwege omdat we inmiddels precies weten wat ze willen.
Het is overigens ook wel eens voor gekomen dat deze twee niet goed waren afgestemd. Ik weet nog goed dat ik moest shooten voor het personeelsblad van de Albert Heijn en de persoon in kwestie op rechts in beeld moest komen. Dit was vooraf echter niet besproken en uiteindelijk stond hij op mijn foto links.
Meestal kan je dit oplossen door je beeld te spiegelen, maar helaas kon dit bij Albert Heijn niet. Het bleek dat de schappen precies volgens een bepaalde structuur gevuld zijn en daar hoorde die rechter positie bij. Tja daar leer je dan van zullen we maar zeggen 😉
Wat wordt vaak vergeten of over het hoofd gezien als het om jouw vakgebied gaat?
Simpel gezegd: Dat fotograferen geld kost.
Wanneer je een offerte opstuurt komt het voor dat men vraagt of het ook voor minder kan. Maar dat gaat niet, ik hou van transparantie. Ik lever een dienst, weet wat ik kan en wat dat waard is. Plus het feit dat als ik mijn offerte opeens verlaag met 10% dat mijn initiële prijs ook totaal niet eerlijk zou zijn geweest in mijn optiek. Vaak zijn ze om als ik het zo uitleg en begrijpen ze mijn punt ook.
Je werkt veel samen met bekende Nederlanders. Hoe is dat op je pad gekomen en is dat een bewuste keuze geweest?
Toen ik 3,5 jaar geleden begon hoopte ik inderdaad om ooit BN-ers te fotograferen. Nu fotograferen we denk ik elke week wel een BN-er en in veel gevallen zelfs meerdere in een week. Zelf vind ik dit prachtig om te doen omdat er bij de BN-ers nét wat meer mag dan bij de ‘gewone’ lezeressen.
Er komen meer props bij kijken, denk aan een krant, gitaar, ontbijtje om de juiste sfeer neer te zetten. Er moet een locatie worden gezocht, de styling en natuurlijk de visagie wordt verzorgd door Lin kortom je kan alles uit de kast trekken!
Maar natuurlijk moet je ook met de BN-ers om kunnen gaan. Ze komen soms te laat, hebben vaak haast en sommige ervaren het maken van foto’s als moeten en dan straalt de energie er niet vanaf. Dan is het aan mij om dat tij te keren. Het zijn soms net mensen die BN-ers, haha 😉 Gelukkig zijn de meeste BN-ers die ik geschoten heb heel erg leuk en gezellig in de omgang.
Een hele moeilijke shoot had ik met Herman de Blijker. Ik reed zonder Lin naar hem toe en had nog even snel op google gekeken naar foto’s van Herman. Allemaal foto’s zonder glimlach, stuk voor stuk! Na veel speuren kon ik er uiteindelijk maar eentje vinden.
Toen ik aankwam bij zijn tent in Rotterdam gaven we elkaar een hand en daar stond een goedlachse Herman. Super aardige vent! Eerst even wat gebabbeld maar toen de camera erbij kwam was de glimlach WEG! Het strakke gezicht wat ik al had gezien op google stond ineens voor mijn neus.
Toen ik hem hiermee confronteerde gaf hij aan dat alleen een goede fotograaf hem aan het lachen zou krijgen! 1-0 Herman, maar the game was on!
Uiteindelijk heb ik een voorzichtig glimlachje op een paar foto’s te voorschijn weten te krijgen en de grote glimlach maar opgegeven. Met goedkeuring van Herman mocht ik toen zijn mondhoeken in Photoshop nog wat omhoog trekken! Weer een ervaring rijker.
Overigens hebben we wel ontzettend gelachen en vind ik het een hele aardige vent, maar absoluut een pestkop.
Waar liggen jouw grootste uitdagingen?
Mijn uitdaging ligt elke keer weer in het mooiste beeld te maken. Niet de kantjes ervan lopen, maar elke keer 100% inzet hebben &scherp blijven. Alles om maar met mooi beeld thuis te komen.
Soms ervaar je dit direct al tijdens de shoot en soms komt dit gevoel later thuis pas als je de foto’s op de computer bekijkt. Verder groeien & groter worden met ons bedrijf is wel waar Lin en ik naar streven.
Wat is je grootste leermoment geweest?
Mijn meest indrukwekkende moment was de shoot met Menno Buch.
Menno was netjes op tijd en we hadden een mooie locatie. Maar het liep niet zo lekker tijdens het fotograferen. Daarop stelde Menno voor om na een minuut of 10 even te stoppen en wat te drinken.
Ik denk dat we zo een 20 minuten hebben gezeten, pratend over allerlei privé zaken met een kopje koffie. Na deze pauze hadden we een band, een klik en daardoor konden we verder. De foto’s daarna waren veel losser en relaxter.
Vanaf die shoot neem ik de tijd om eerst die klik op te bouwen. Is iemand te laat en komt diegene gehaast binnen, dan doen we toch eerst een kop koffie of een kopje thee en praten we wat.
Één maand na de shoot met Menno kwam toen het bericht dat hij was overleden en kreeg ik het verzoek van zijn vrouw of ze de foto’s mocht hebben. Ze was zó blij met die foto’s. Het overlijden deed me echt wat en natuurlijk heb ik de foto’s direct doorgestuurd. Ik vond het een prachtig compliment.
Wat is voor jou persoonlijk het mooiste moment in je onderneming geweest?
Mijn mooiste moment was toch wel om de allereerste shoot die gepubliceerd werd. Dit was in de Vriendin. Mijn foto’s in een tijdschrift, dat vond ik zo gaaf!
Linda had toen als verassing de eerste druk gekregen en had stiekem mijn ouders en haar ouders uitgenodigd om bij ons te komen eten. Toen ik thuis kwam was iedereen daar, champagne op tafel en als cadeau kreeg ik die Vriendin! Geweldig!
Wat zijn je ambities voor de toekomst?
Mijn ambities voor de toekomst zijn om samen met Lin ons eigen productie bedrijf voort te zetten en hierin te groeien. Veel mooie producties uitzetten van mensen met mooie verhalen en dit zo puur mogelijk te fotograferen. Maar vooral ook om de lol en plezier in het werk te houden. Ik wil absoluut voorkomen dat het op werk gaat lijken.
Qua publicatie is het magazine Jan mijn absolute droom. Mijn foto’s in de Jan zou het ultieme moment zijn. Nu hoeft het nog niet, ik ben daar ook nog niet aan toe en zou het ook niet eens willen. Anders is mijn droom weg! Maar ooit moet ik daar in staan met mijn foto’s.
Maar wat ik tevens heel belangrijk vind is dat er tijd blijft voor het gezinnetje. Tijd om leuke dingen te doen, tijd om die jongens naar school te kunnen brengen of op te halen. Dingen waar je bijna niet aan toe komt als je een baan hebt.
De vrijheid en het zelf inplannen van je tijd is mij heel veel waard, al houdt dat soms ook in dat ook we vaak tot ‘s avonds laat nog aan het werk zijn.
Wat is de beste tip/les die je ooit hebt gekregen?
De beste tip is om jezelf te zijn. Dat klinkt misschien cliché maar het is echt zo.
Beloof tevens geen dingen die je niet kunt waarmaken of doe je zelf niet anders voor dan je bent.
Ga ook niet negatief praten over anderen die in het vak zitten. Dat komt naar mijn mening altijd op je eigen bordje terug. Zelf kan ik bijvoorbeeld genieten als een andere mooi beeld heeft gemaakt. Dit laat ik dan ook blijken in de vorm van een mailtje of een reactie op social media.
Welke tip zou jij ondernemers willen meegeven? Doen! Als je een eigen onderneming wil starten, twijfel niet langer maar doe het!
Ik denk namelijk dat iedereen kan doen wat hij /zij graag wilt als je er maar hard voor werkt. Ik werkte 36 uur per week voor een baas en nu werk ik wel 60 uur, alleen voelt het niet als werk. Dat is een belangrijk verschil.
Zelf ben ik gewoon heel blij dat ik de stap heb genomen en dat ik later niet kan zeggen ‘had ik maar..’.
Bekijk de andere “NetWerkT” gesprekken:
